Door Van der Velde worden we ervoor gewaarschuwd dat mindfulness een sterk gestripte vorm van boeddhisme is waar we niet moeten intuinen.

Pothuma zegt dat die waarschuwing misplaatst is, omdat er grote overeenkomsten zijn tussen Christendom en Boeddhisme. Beide hebben, zoals uit het artikel blijkt, gedragsregels.

Dat betekent dat beide dogmatisch zijn en derhalve het ego in stand houden. Mindfulness is geen gedragsbepalende leer, maar een methoden om bewust te worden van wat er innerlijk leeft en dit los te laten door er zonder oordeel naar te kijken. Mindfulness is dus een stap in de ontwikkeling van het Zijn. En dus een stap in de realisatie van dat waar het Boeddhisme naar streeft. In die zin is mindfulness inderdaad een gestripte vorm van Boeddhisme. Maar vanwege het gedragsbepalende van het Boeddhisme en het tekortschietende van mindfulness leiden beide niet naar het Zijn en zijn ze dus belemmerend voor zijnsontwikkeling.

Vraag het artikel, genaamd 'Waarschuwing tegen mindfulness misplaatst', op via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Vraag het artikel van Van der Velde, genaamd 'Zo religieus is mindfulness', op via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Bron: Trouw 19 december 2015

 

 

 

De kwantumsprong van ego naar Zijn doet zijn werk. Dat houdt onder andere in dat iedere hogepriester van de waarheid en dus ook de religie aan zeggingskracht verliest. In deze tijd geschiedt dat ruimschoots, omdat de religie traditioneel de sterkste bron van waarheid is geweest. De vervanger daarvan is de wetenschap alhoewel ook de waarheid daarvan onder het gezegde 'wetenschappelijke waarheid is ook maar een mening' steeds meer betwijfeld wordt.

Reinout Wibier verzet zich tegen deze situatie. Hij doet dit door de mensen die de religie hebben verlaten of niet religieus zijn atheïsten te noemen en die beperktheid en oppervlakkigheid te verwijten. En door te stellen dat godsdienst een uitvinding is die een waardevolle toevoeging vormt op het menselijk bestaan.

Religie is net als wetenschap een bron van te kennen waarheid. En daarmee een bron van zelfsturing. De waarheden daarvan worden als dogma gehanteerd en houden de mens daardoor af van de niet te kennen maar wel te ervaren Waarheid van het geheel, het universum, het leven zelf, het Ware Zelf, God. En houden de mensen daardoor gevangen in de materie, in hun aan houvast (waarheid) behoeftige ego. En dat terwijl het ego intrinsiek zelfdestructief is en nu de climax daarvan wordt bereikt in de vorm van problemen die ons voortbestaan bedreigen. Hetgeen betekent dat we ons moeten bevrijden van het ego en daarmee het Zijn moeten realiseren. Daar heeft de heer Wibier geen kennis van zoals het een 'goed wetenschapper' betaamt. Dus kan hij niet anders dan opkomen voor het behoud van godsdienst.

Vraag het artikel, genaamd 'Atheïsten zijn beperkte, oppervlakkige mensen', op via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Bron: Volkskrant 26 juli 2016

Reactie van Boris van der Ham, voorzitter van het Humanistisch Verbond

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Boris gaat in een welles nietes gesprek en komt daardoor niet tot de essentie. Die essentie is dat het nu niet gaat over een herwaardering van religie of een waardering voor humanisme/atheïsme, maar over het overstijging van die twee middels het verlaten van de dogma's ervan door het realiseren van het Zijn.

Vraag het artikel, genaamd 'Ook atheïsten houden van mensen', op via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Bron: Volkskrant 27 juli 2016

 

 

 

 

Het is toch treurig dat volgens Hans Achterhuis, filosoof des vaderlands, er geen grote verhalen meer zijn om lijden een plaats te geven. Een opvatting die bijval krijgt van Gert-Jan van der Heiden, omdat het geven van zin aan het lijden wanstaltig zou zijn.

Het is duidelijk, beide heren hebben geen enkele kennis van het Zijn en de ontwikkeling en het belang ervan. Op die manier houden ze deze ontwikkeling tegen terwijl het niet-Zijn, het ego, de oorzaak is van alle ellende en deze ellende nu ons voortbestaan bedreigt.

Bron: Trouw 25 maart 2016

 

 

 

 

 

 

 

 

Onder de vrije wil verstaat Dennett het vermogen van gezonde volwassenen om autonoom en doordacht beslissingen te kunnen nemen. De mens is niet de knecht van zijn brein, maar heeft wel degelijk controle over zijn daden en gedrag.

Dat is precies hoe het ego de vrije wil ervaart en duidt. Het ego, als zijnde de gevangenschap van de materie, denkt dat het autonoom is als het beslissingen kan nemen en controle heeft over zijn daden en gedrag. Dennett weet dus niet wat het Zijn is. De vrije wil daarvan is niet afhankelijk van deze vermogens. Die is vrij als staat van zijn. Een vrijheid die is verkregen als gevolg van een (zijns)ontwikkelingsproces die vrij/los maakt van het ego oftewel van de in gedachten gevatte en dus kenbare wil van bewuste en onbewuste intrinsiek in de materie (dualiteit, ruimte en tijd, oorzaak en gevolg) gevangen gevoelens of kortweg van de knechting van het brein (het ego is dus per definitie de staat van geknecht zijn). En die de overgave realiseert aan de niet te kennen Wil van het Geheel, het leven zelf, God, het Ware Zelf als zijnde de waarnemer van gedachten en gevoelens. Van die Wil ben je dus niet vrij want die is niet te beïnvloeden, maar ervaar je wel als volmaakt vrij.

De beperkte kennis van Dennett belemmert de ontwikkeling van het Zijn.

Bron: Volkskrant 10 maart 2016

Getraumatiseerde asielkinderen krijgen op school niet de kans hun trauma te verwerken. Want de leerkracht weet niet hoe er mee omgegaan moet worden.

Dat weten hoe er mee omgegaan moet worden is een typisch gevolg van de dominantie van het ego-eigen maakbaarheididee die het wil manipuleren of weg krijgen.

Zouden ze kennis hebben van zijnsontwikkeling, dan zouden ze weten dat 'er alleen maar laten zijn' bevrijdend is. En dan zouden asielkinderen niet gedwongen worden hun gevoelens, hun pijn, weg te drukken en zo de kans vergroten dat ze er door bepaald worden en bijgevolg crimineel gedrag vertonen dan wel psychosomatische klachten ontwikkelen.

Bron: Trouw 26 februari 2016. Auteur Harriët Salm.