Arabische lente
De mensheid wordt geconfronteerd met existentiële crises. Simpelweg, omdat ze niet in balans, niet in het Zijn, is. Het verlangen naar het Zijn is nu dan ook groter dan ooit. Dat betekent in eerste instantie het verlangen naar vrijheid, naar de bevrijding van dictators, naar democratie. Er zijn al vele volkeren die dat hebben gerealiseerd. De Tunesiërs en de Egyptenaren doen daar nu een poging toe. We mogen hopen dat het ze lukt. Maar als het ze lukt, hebben ze dan het Zijn gerealiseerd? Nee, daar is meer voor nodig. Dat zie je aan de landen die al democratisch zijn. Die hebben het ook nog steeds niet gerealiseerd. De weerstand van het ego, als zijnde de innerlijke dictator, ertegen is namelijk uitzonderlijk krachtig en slim. Zelfs de spirituele wereld is op een enkele uitzondering na niet in staat zich van de invloed van het ego en dus van diens weerstand te ontdoen. Daardoor blijft ze het Zijn zoeken in methoden, in spirituele dogma's of kortweg in spiritueel materialisme. Kennelijk is dat nodig om werkelijk de Weg naar het Zijn te gaan, om tot een innerlijke revolutie te komen. Laat degenen die dat hebben gedaan zich bekend maken, ook al komen ze daarbij boven het maaiveld uit! Desnoods met spandoeken! © NLbe