Moslim immigratie
De evolutie beweegt zich van dualiteit naar singulariteit, van materie naar geest, van deel-zijn naar geheel-zijn, van ego naar Zijn. De ontwikkeling van de westerse cultuur, die als de Verlichting bekend staat en duurde van 1650 tot eind 1700, was een sprong in die evolutie. De democratie en de mensenrechten zijn daar een uitvloeisel van. De moslimculturen hebben, zoals vele andere culturen, deze Verlichting niet ondergaan. Dit betekent dat ze innerlijk minder vrij zijn. De bevestiging daarvan kan worden gevonden in het beeld dat ze zich sterk door dogma’s en gevoelens (emoties) oftewel door hun ego laten leiden. Daaruit zou kunnen worden afgeleid dat ze ondanks hun sterke geloof in God/Allah niet het Zijn, het één zijn met God, hebben gerealiseerd en zich ook niet bezig houden met die eenwording, dus met zijnsontwikkeling. Op grond daarvan kan gesteld worden dat ze die ontwikkeling niet bevorderen. Toch bevorderen ze, zij het indirect, die ontwikkeling. Dat zit zo.
Het Zijn is het vrij/los zijn van dogma’s en gevoelens en het één zijn met God. De westerse cultuur heeft dat ondanks de Verlichting, die hetzelfde beoogde, nog niet gerealiseerd. Om het te realiseren en daarmee de Verlichting te volbrengen zou aan bewustwording c.q. zijnsontwikkeling gedaan moeten worden. Dat is echter niet of nauwelijks het geval. Daardoor kan de evolutie zich alleen verder voltrekken via confrontatie, via crisis. Dat wordt in de spirituele literatuur de Weg van het lijden in plaats van bewustwording genoemd. Crisis is precies wat de moslims met hun moslimcultuur teweeg brengen. Ze veroorzaken immers een veiligheidscrisis, een identiteitscrisis, een geloofs- c.q. religieuze crisis, een institutionele crisis, een crisis van de rechtstaat (vrijheid van meningsuiting, vrijheid van godsdienst, vrijheid van onderwijs). Kortom, ze ondermijnen de basisprincipes en -zekerheden van de westerse cultuur. Een sterk symbool van die ondermijning is de ook door moslims gepleegde aanslag op de twintowers van het World Trade Center in New York, Want de aanslag op de “twin” kan worden gezien als de aanslag op de dualiteit. En de aanslag op het WTC als geheel kan worden gezien als de aanslag op de macht van de materie, op het ego. Het Zijn is de staat waarin het ego en daarmee alle houvast, dus alle zekerheden, innerlijk zijn losgelaten.
Conclusie: De moslimcultuur is een kracht die zijnsontwikkeling bevordert. Dit betekent uiteraard niet dat er geen grenzen aan de moslimcultuur mogen worden gesteld. Het is echter van belang dat niet vanuit het ego en alleen met typische egomiddelen als repressie en modellering (opleggen van normen en waarden) te doen. Maar dit vanuit het Zijn of tenminste vanuit de ontwikkeling daarvan te doen. Want dat neemt de noodzaak van crisis, van lijden, weg. Verder is het van belang de moslims zijnsontwikkeling aan te bieden.
Dat aanbod is wezenlijk anders dan wat nu gedaan wordt om de problemen ervan op te lossen. Wat nu gedaan wordt, is gebaseerd op het maakbaarheididee, op het idee dat de mens maakbaar is. Het bestaat uit het manipuleren/vormen en (van bezit) afhankelijk en daardoor gehoorzaam maken van de mens. Zijnsontwikkeling echter bestaat uit het onmanipuleerbaar en onafhankelijk maken. M.a.w., wat nu gedaan wordt, creëert een schijn-eigenwaarde en miskent daarmee de echte eigenwaarde. Zijnsontwikkeling creëert echte eigenwaarde. Bovendien creëert alles wat op het maakbaarheididee is gebaseerd geen eenheid met God/Allah en doet zijnsontwikkeling dat wel. Het verlangen naar die eenheid is wat de evolutie voortdrijft. Het huidige geloven in God/Allah en het voldoen aan de Bijbel of de Koran is geen eenheid met God/Allah en dus ook geen volgen van diens Wil. De uitspraak “ik geloof in God/Allah” bevestigt immers de afgescheidenheid tussen de ik-zegger en God/Allah. Daarmee is het een typische uitspraak van het ego die per definitie afgescheiden is van God/Allah. © NLbe