Ontwikkeling van het Zijn

"IZoals ik op de Homepage gezegd heb, is de enige waarmee je je diepste ideaal, je Zijn (wie je in wezen bent), je volmaakt/goed zijn, kunt realiseren het LEVEN ZELF is.

Wat doet het leven zelf?
Dat zal je al gemerkt hebben. Het raakt je pijn onvermijdelijk. Je kan dus niet pijnloos door het leven, althans niet zolang je je Zijn niet gerealiseerd hebt want die is pijnloos. Telkens weer zal je pijn zoals je miskenningspijn, je machteloosheid, je angst, je woede, je schuldgevoel, je verlies, je onzekerheid, enz. geraakt worden. Ieder mens heeft één of meerdere pijnen. Weet jij welke jij ervaart?

Waarom raakt het leven je pijn?
Het leven doet dat omdat het op niets anders uit is dan je Zijn, je één zijn met het leven, en je pijn precies dat is wat je Zijn in de weg zit. Je moet je dus bevrijden van je pijn om je Zijn te realiseren.

Hoe doe je dat?
Daarvoor is het eerst belangrijk om te weten hoe het komt dat je je nog niet bevrijd hebt van je pijn. Dat zal je herkennen, want het is het onderdrukken van je pijn. Dat doe je door ertegen te vechten, ervoor te vluchten en het anderen te verwijten. Of kortweg VVV. 

Je moet daar dus mee stoppen om je Zijn te realiseren. Dat doe je door iedere keer als je pijn geraakt wordt het te accepteren, er verantwoordelijkheid voor te nemen, het toe te laten, het te doorvoelen. Dat doorvoelen doe je  door simpelweg te voelen wat je voelt, door bij het gevoel te blijven, door je niet te laten verleiden je verstand erop los te laten die wil weten wat de oorzaak is en hoe het weg te krijgen is.

Simpel hè? 

Maar helaas is het ook het moeilijkste wat er is.
Dat komt doordat je je pijn bent gaan onderdrukken zodra je op Aarde kwam en je je pijn ging voelen. Dat onderdrukken is dus een soort virus op je harde schijf. Het hoort bij de identiteit die je hier op Aarde gekregen hebt. En het hoort bij de bedoeling van je zijn op Aarde, bij de les die je hier te leren hebt, bij de opdracht die je hier te volbrengen hebt.

Die opdracht is je bevrijden van je Aarde-identiteit. Die identiteit is je ego. Zodra je op Aarde komt ben je dus je ego. Dat is echter niet wie je in wezen bent. Vandaar dat je je blijft afvragen: Wie ben ik? En vandaar dat je op zoek blijft naar erkenning, naar er mogen zijn. En ook naar harmonie, liefde, waarheid, het goede, balans, rust, geluk, vrijheid, onschuld, enz. enz.

Wie je in wezen bent is je bewustzijn, dat wat weet dat je een ego hebt en er dus vrij van is, dat iets anders is dan je ego. Het is dus de bedoeling om één te worden met je bewustzijn. Bewustzijnsontwikkeling is dan ook de ontwikkeling van je één zijn met je bewustzijn.

Maar je ego houdt dat tegen om te blijven voortbestaan. En omdat je je ego bent is het bijna onmogelijk je van je ego te bevrijden. Het is als een druppel in de oceaan die zich moet bevrijden uit de oceaan.

Je ego houdt je pijn in stand door het onderdrukken ervan. Het doet dat, herhaal ik nog maar even voor de duidelijkheid, door je tegen je pijn te laten vechten, ervoor te vluchten en het anderen te verwijten (VVV).

Wat je dus moet doen om je van je pijn te bevrijden en daarmee je Zijn te realiseren is je onderdrukking ervan te staken. Of beter gezegd je pijn te accepteren, er verantwoordelijkheid voor te nemen, het toe te laten, het te doorvoelen (zo diep als je kan),

WANT TOELATEN BEVRIJDT.

Dat toelaten bevrijdt, weten we al lang. We weten immers dat het veel aanbevolen 'praten erover', dat een vorm van toelaten is, bevrijdend is. 

Het realiseren van ons Zijn is dus simpel en het moeilijkste wat er is.

Dat raken van onze pijn kan op vele manieren. Het kan door de buitenwereld, bijvoorbeeld door een rot opmerking, door het niet uitkomen van een verwachting, door tegen een grens te botsen, door het zien van ellende. Maar het kan ook van binnenuit komen. Dit kan bijvoorbeeld door een gedachte of een droom die angst of een ander gevoel oproept. 

De mensen die je pijn raken zijn dus niet de te bestrijden daders van je pijn, maar de bewustmakers ervan, de helpers in de realisatie van je Zijn. De bekende uitspraak 'heb je vijand lief gelijk jezelf' is hier dus van toepassing.

Dat betekent natuurlijk niet dat je geen grenzen mag stellen oftewel de 'dader' vrijuit moet laten gaan. Maar betekent wel dat je de pijn die geraakt is moet doorvoelen. Als je dat doet dan kom je uit je slachtoffergevoel en in de rust en harmonie van je Kracht. Die Kracht is niet hetzelfde als de woede die je voelt. Het is dat wat vanzelf gebeurt. Laat dan die Kracht bepalen wat je wilt doen met de dader. Dat kan van alles zijn, zelfs vergeving of helemaal niets.

Wees je ervan bewust dat er vele krachten in je zijn die dat accepteren en doorvoelen van je pijn tegenwerken. Die zijn samen te vatten in het eerder genoemde Vechten, Vluchten, Verwijten (VVV).

Vechten is onderdrukken van je pijn bijvoorbeeld door het een plekje te geven of door medicijnen te gebruiken. Vluchten is bij je pijn vandaan gaan zoals via het analyseren ervan, via het zoeken van de oorzaak ervan, via het gebruik van verdovende middelen, via meditatie (die gericht is op het licht ipv het donker, je pijn). Verwijten is een ander, jezelf of een bepaalde omstandigheid de schuld van je pijn geven. Ook hier geldt weer dat het vechten, vluchten en verwijten ok is maar dat je je pijn wel moet doorvoelen.  

Bij het doorvoelen kan je droomachtige ervaringen krijgen die je inzicht geven in de betekenis van je pijn voor de realisatie van je Zijn. Zo zag ik innerlijk zelf eens terwijl ik liefdesverdriet had al de vrouwen waar ik verliefd op ben geweest en waar ik liefdesverdriet aan ervaren heb in een zeepbel zitten. De zeepbel spatte uiteen, de vrouwen vielen op de grond en mijn gezicht kwam tevoorschijn. Dat vertelde me dat ik de liefde die ze in mij geraakt hebben niet van hen gekregen heb, maar dat die in mij zit en door de vrouwen bewust/voelbaar is geworden. Dat vertelde me ook dat liefdesverdriet het middel is om één te worden met de liefde die in mij zit. En dat als ik die eenwording eenmaal gerealiseerd heb door de liefdesverdriet te doorvoelen ik dan niet meer afhankelijk ben van de liefde van een vrouw. Verwijten maken als ik die niet of niet genoeg krijg blijft dan achterwege.

Het leven helpt je dus ook als je je pijn toe gaat laten. Echt prachtig!

In hoofdstuk 11 van mijn boek 'Zijn: de ideale wereld' lees je er meer over.

De ontwikkeling van het Zijn in beeld.
De volgende beelden en bijbehorende tekst geven meer duidelijkheid over de ontwikkeling van het Zijn.

Schematische weergave van de ego- en de Zijnstoestand. Zoals je ziet bestaat de ontwikkeling van je Zijn uit twee fases. En de laatste fase zelf ook nog uit twee fases: het Paradijs en de Hemel op Aarde. Mijn boek ' Zijn, de ideale wereld' gaat over de ontwikkeling van ego naar Zijn-1. In hoofdstuk 11 ervan beschrijf ik die ontwikkeling zeer gedetailleerd voor wat betreft mijn ervaringen. Mijn boek 'Je bent in wezen goed, maar ben je wie je in wezen bent?' gaar over de ontwikkeling van ego tot en met Zijn-2. Daarin wordt Zijn-2 meer gedetailleerd beschreven. Ook komt daarin de kwantumtheorie aan de orde, wat de on erklaarbare  erschijnselen daarin zijn Zijnsverschijnselen. Zie daarvoor de pagina ' Boeken': 

Wat is nodig om te kunnen coachen in zijnsontwikkeling?

Het coachen in zijnsontwikkeling kan alleen verricht worden door mensen die het Zijn gerealiseerd hebben of ver gevorderd zijn op de Weg er naartoe. Dit vanwege het feit dat zij volledig of voldoende vrij zijn van hun ego (hun gevoelens en de in gedachten gevatte wil ervan) en daardoor de Wil van het Geheel/het leven zelf/God, dat op niets anders uit is dan het realiseren van het Zijn, uitvoeren. 

Voor een gedetailleerd inzicht in zijnsontwikkeling, zie individuele coaching.

Waarschuwingen.

Spiritueel materialisme.

Er zijn vele aanbieders van methoden in vooral de spirituele wereld die beweren dat hun methode het Zijn of andere bewoordingen daarvoor dan wel eigenschappen van het Zijn zoals balans realiseren. Over het algemeen is dat echter niet het geval. De reden daarvan is dat die aanbieders zelf het Zijn niet gerealiseerd hebben waardoor ze nog door hun ego geleid worden. Dat wordt spiritueel materialisme of egospiritualiteit genoemd. NLbe noemt dat prézijnsontwikkeling, de fase voorafgaand aan zijnsontwikkeling. Kenmerken ervan zijn:

• dat er zich ondanks de mooie woorden toch dogmatiek in bevindt.
• dat verondersteld wordt dat het Zijn een manier van zijn en doen is en dus te maken is.
• dat er in en uit het Zijn gegaan kan worden.
• dat ego en persoonlijkheid gelijk gesteld worden.
• dat het Zijn met meditatie gerealiseerd kan worden.
• dat je een (handelings)vorm, een methode, nodig hebt om het Zijn te realiseren (en dus afhankelijk bent van de vormaanbieder).
• dat het niet nodig is je gevoelens aan te gaan.
• dat je je alleen maar in het hier en nu hoeft te denken.
• dat je alleen maar het Zijn hoeft te beseffen of te herinneren.
• dat het visualiseren van de zijnstoestand (de Gestalte) het Zijn realiseert.
• dat het therapeutisch incidenteel aangaan van blokkades c.q. gevoelens tot het Zijn leidt.
• dat je het ego nodig hebt terwijl dat de gevangenschap van de materie c.q. je gevoelens is en de reden is van je verlangen naar volmaaktheid, naar harmonie, enz. enz.

Veel spiritueel begeleiders zijn via een diepgaande crisis tot overgave gekomen en menen het Zijn gerealiseerd te hebben en te weten wat het inhoudt en hoe het gerealiseerd wordt. Hun begeleiding bestaat dan vaak uit methoden die streven naar het innerlijk Licht. Daarmee gaan ze echter voorbij aan het feit dat hun eigen crisis ze iets van dat Licht hebben opgeleverd. Met andere woorden, ze helpen mensen niet bij het tot het punt van bevrijding toelaten van de crises c.q. de gevoelens, de pijn, die door het leven geraakt worden. En ook niet bij het bewust worden en negeren van de egokrachten die dat willen voorkomen. Kortom, ze passen geen zijnsontwikkeling toe.

Fundamenteel tekort van methoden.

Methoden schieten fundamenteel tekort voor het realiseren van het Zijn. Ze roepen namelijk een ervaring op uit de innerlijke wereld die bepaald wordt door de toegepaste methode. Daarmee gaan ze voorbij aan dat wat het leven zelf in ieder moment van het leven kan oproepen via de door het leven gecreëerde omstandigheden.

Ze gaan dus voorbij aan dat wat het leven wil terwijl die de dirigent van de Weg naar het Zijn is. Zo kan het innerlijk Licht via een intentioneel gewilde en dus inhoudelijk bekende methode – en dat is altijd een door het ego gewilde methode - opgeroepen worden. Dat is wat anders dan het Licht ontmoeten via de ervaringen die niet intentioneel gewild of zelfs ongewild door het leven aangereikt worden. Zijnsontwikkeling is dan ook geen methode maar een staat van open/ontvankelijk gewaar zijn waarin datgene volledig tevoorschijn kan komen dat door het leven gewenst wordt. Dat moet niet verward worden met meditatie, omdat dat veelal uit is op rust en op het houden van distantie ten opzichte van het waargenomene en zodoende een schijn-Zijn realiseert die via mediatie in stand gehouden moet worden terwijl het Zijn de staat van (dynamische) rust is die niet door meditatie in stand gehouden hoeft te worden. Het feit dat zijnsontwikkeling geen vorm is, zorgt ervoor dat er geen vormaanbieder nodig is en het dus door iedereen toegepast kan worden. Het is voor velen wel nodig om er een keer in begeleid te worden, maar die begeleiding is er volledig op gericht om onafhankelijk van begeleiding te worden.

De gevaren van meditatie.pdf

Toepassing van methoden.

Veel spiritueel begeleiders (coaches) begeleiden mensen door het toepassen van één of meerdere methoden terwijl er honderden andere methoden zijn. Zij wekken de indruk dat de door hen toegepaste methoden naar het Zijn, het doel van spirituele ontwikkeling, leiden. Gezien het voorgaande over het fundamenteel tekort van methoden is dat niet het geval. Zijnsontwikkeling is de enige Weg naar het Zijn omdat die door het leven zelf, dat op niets anders uit is dan het Zijn, gedirigeerd en afgerond wordt.