Coaching van professionals

Over het algemeen zijn professionals mensen die met systemen werken en van mening zijn dat ze pas echt professioneel zijn als hun werk volledig gesystematiseerd is. Ze zoeken de verbetering van hun werk dan ook in het verbeteren van systemen zoals bijvoorbeeld gedragsregels, behandel- en therapiemethoden, enz. Dat geldt ook voor mensen die met mensen werken, die trachten mensen beter te maken en daardoor beter te laten functioneren. Het probleem van het ego is dat die zich identificeert met oftewel gehecht is aan materie, aan vorm, aan systemen. Met als gevolg dat het realiseren van het (volmaakt) Zijn, dat geen manier van zijn en doen en dus niet met systemen gerealiseerd kan worden, achterwege blijft. Of sterker nog, sceptisch en minachtend bejegend wordt. Op die manier blijven zijzelf verstoken van het Zijn en hun cliënten/patiënten ook, terwijl het realiseren van het Zijn nu noodzakelijker en meer gewenst is is dan ooit. Om daar verandering in te brengen raadt NLbe professionals aan haar opleiding tot ZijnsCoach te volgen. Hiermee is niet gezegd dat zijnsontwikkeling systemen/methoden overbodig maakt. Maar wel dat zijnsontwikkeling toegepast moet worden op de ervaring, dus op de gevoelens, als gevolg van methoden. Iets wat alleen kan als de professional het Zijn heeft gerealiseerd dan wel zich op de Weg er naartoe bevindt.

 
Voorbeeld.
Een vereniging die een bepaalde ontwikkelingsmethode hanteert is onderhevig aan teruglopende belangstelling. Om daar wat aan te doen stelt men voor verder te professionaliseren terwijl de methode met succes wordt toegepast. Een nieuw document te maken om de methode nog duidelijker te maken terwijl er al uitstekende documenten zijn. En meer aandacht van de pers te krijgen. Wat ze daarbij vergeten, is dat een methode niet volmaakt kan zijn omdat het intrinsiek beperkt is. En dat de mensen zich als gevolg van de ingezette ontwikkelingssprong van ego naar Zijn steeds meer losmaken van het maakbaarheididee en bijgevolg van al dan niet door dogma’s ingegeven manieren van zijn en doen. Dit betekent dat deze vereniging de toename van de belangstelling niet zou moeten zoeken in verdere professionalisering, maar in het "onprofessionele" Meesterschap. Dat Meesterschap is het zijn van het innerlijk vrije Zijn dat de Wil van het leven zelf, dat op niets anders uit is dan het realiseren van het Zijn, uitvoert. De vereniging heeft dan het hoogste bereikt wat er te bereiken valt en is daardoor volmaakt vervuld en in overgave aan dat wat het leven met haar voor heeft.