Over het algemeen maken professionals nog volledig gebruik van het maakbaarheididee dat afkomstig is van het Newtoniaans/Cartesiaans paradigma. Dit ondanks het feit dat dit idee al lang door het onzekerheidsprincipe van de wetenschap is achterhaald. En het idee zelfs tot onze zelfdestructie leidt zoals nu plausibel is gelet op de klimaatcrisis. Dit laatste vanwege het feit dat het alleen maar te verliezen gevecht met onszelf, dat bestaat uit de onderdrukking van onze gevoelens, in stand houdt. Dat gevecht heeft niet alleen een negatief effect op onszelf zoals op ons immuunsysteem en onze mentale en fysieke gezondheid, maar ook op onze leefwereld omdat we een integraal onderdeel zijn van het geheel.

Over het algemeen zoeken professionals verbeteringen dan ook louter in het verbeteren van systemen zoals bijvoorbeeld gedragsregels, behandel- en therapiemethoden, enz. 

Natuurlijk kunnen we van alles maken. Maar als we het maakbaarheididee gebruiken voor het 'maken' c.q. vormen van de mens en dan vooral voor het onderdrukken van zijn gevoelens of beter gezegd het niet echt toelaten/doorvoelen ervan, dan is dat desastreus contraproductief.

Het gevolg van de focus op het maakbaarheididee is dat het realiseren van het (volmaakt) Zijn, dat geen manier van zijn en doen is en dus niet met systemen gerealiseerd kan worden, achterwege blijft. Of sterker nog, sceptisch en minachtend bejegend wordt. Op die manier blijven zijzelf verstoken van het Zijn en hun cliënten/patiënten ook, terwijl het realiseren van het Zijn nu noodzakelijker, gemakkelijker en meer gewenst is dan ooit.

Om daar verandering in te brengen raadt NLbe professionals aan om een individuele coaching te volgen. Hiermee is niet gezegd dat zijnsontwikkeling systemen/methoden overbodig maakt. Maar wel dat zijnsontwikkeling toegepast moet worden op de ervaring, dus op de gevoelens/pijn die door het leven geraakt worden. Dat kan alleen als de professional het Zijn heeft gerealiseerd dan wel zich op de Weg er naartoe bevindt.