Mijn commentaar op het artikel over Oppenheim.

Het universum bestaat uit 2 aspecten: het materie/dualiteit/deel aspect en het geest/singulariteit/geheel aspect. Zodra we op aarde komen bevinden we ons in het materie aspect en identificeren we ons er automatisch mee. We zijn dan dus dat materie aspect. Dat aspect zijn als gevolg van de identificatie ermee is ons ego zijn. Omdat we dan niet het geest aspect zijn, ervaren we ons als onheel, onvolmaakt, onecht. Dat is de reden waarom we alsmaar naar heelheid, volmaaktheid, echtheid streven.

De Algemene relativiteitstheorie gaat over het materie aspect. De kwantumtheorie over het geest aspect dat zich in het zwarte gat bevindt. Het materie aspect wekt de indruk dat er vastigheid en dus waarheid en houvast bestaat. Het onzekerheidsprincipe van de fysica heeft dat onderuit gehaald. Houvast is dus een illusie. En dus is de zwaartekracht, dat inherent is aan het materie aspect, ook illusoir. Oppenheims veronderstelling dat het illusoir is, is dus juist. Hij hoeft dus niet slechts te vermoeden dat ruimte en tijd een beetje wiebelig zijn. Hij kan het gewoon aannemen.

Ons ego heeft houvast nodig om voort te bestaan. Verliest het ego dat dan sterft het en worden we één met het geest aspect. Dan zijn we heel oftewel dan zijn we wie we in wezen zijn. Dat geest aspect bevindt zich in het zwarte gat en dus buiten het materie aspect. Ons bewustzijn is de waarnemer van het materie aspect oftewel van ons ego, van dat wat we hebben. Het weet immers dat we een ego hebben. Ons bewustzijn bevindt zich dus ook buiten het materie aspect. Als we zijn wie we in wezen zijn of kortweg Zijn dan zijn we dus (één met) ons bewustzijn. We hebben dan via het zwarte gat al ons houvast losgelaten. Zwaartekracht in het geest aspect ontbreekt dan vanzelfsprekend. Niet verwonderlijk derhalve dat de jacht op kwantumzwaartekracht vastloopt en Oppenheim de kwantumtheorie grotendeels overboord gooit.

Hij zegt: Er zit een gigantisch gat in het fundament waarop alle menselijke kennis van de werkelijkheid rust. Dat klopt, want volgens het onzekerheidsprincipe is de werkelijkheid ondoorgrondelijk. Dat betekent dat het niet te beheersen is zoals ons van houvast afhankelijke ego graag wil. Het maakbaarheididee, waar kennis voor nodig is, is dus ter ziele. Dat betekent maar één ding en dat is dat we ons over moeten geven aan het leven en de niet te kennen maar wel te ervaren Wil ervan die bestaat uit de impuls tot manifestatie in het hier en nu oftewel uit dat wat vanzelf gebeurt. In het Zijn, waar alle houvast is losgelaten, is dat het geval. Dus op naar ons Zijn, ons diepste ideaal! Nu we al ons houvast tot en met zelfs dé waarheid verliezen moeten we wel. Geniet ervan. 

Bron: De Volkskrant 27 januari 2024I

Waarom is er in de huidige tijd een ordeprobleem in de klas (en overal elders)? Dat is er, omdat de samenleving vlak voor de evolutionaire sprong van ego naar Zijn staat waardoor de mens en vooral de nieuwe generatie, die qua bewustzijn verder is in deze sprong, zichzelf wil zijn en zich dus verzet tegen autoriteit. Dat betekent dat orde niet langer te handhaven is door het met “slimme” vormtrucs te handhaven, maar door zijnsontwikkeling aan te bieden. Want in het Zijn is de zelferkenning van de mens volmaakt en hoeft hij/zij zich dus niet, zoals het ego betaamt, te verzetten om zich gekend te weten. Zijnsontwikkeling houdt in dat de gevoelens die het verzet teweeg brengen bewust worden gemaakt. En zodoende de keus ontstaat niet naar de wil van die gevoelens te luisteren. Wordt die keus gemaakt, dan creëert dat de harmonie c.q. orde die inherent is aan het Zijn. Het spreekt vanzelf dat alleen docenten die zelf aan zijnsontwikkeling doen dit aan hun leerlingen kunnen bieden.

Het Zijn is de innerlijke ervaring van volmaakte vrijheid. Dit ondanks het feit dat het overgeleverd is aan de Wil van het Geheel, de Stroom, het leven zelf, God, die ongekend en onbeheersbaar is. Het Zijn heeft dus een wil die als volmaakt vrij wordt ervaren, maar onvrij is.

Het ego is de gevangene van de materie en daarmee van de dualiteit, van de tegenstellingen. Daardoor kent het ego geen midden en daarmee ook niet de vervuldheid of anders gezegd het geluk ervan. Het ego is dus onvervuld oftewel ongelukkig. Als gevolg van het gevangen zijn van de materie, hecht het ego zich aan materie, aan vorm. Is aan die hechtingsbehoefte voldaan, dan ervaart het ego zich gelukkig. Vorm is echter onzeker, is instabiel. Het geluk van het ego is dus instabiel en daardoor onvolmaakt. Verliest het ego vorm, dan is het minder of ongelukkig. Het Zijn is de staat van onthechting (bevrijd zijn) van materie, van vorm, van dualiteit. Daarom is het Zijn vervuld of anders gezegd volmaakt gelukkig. Zijnsontwikkeling is derhalve de manier om gelukkig te worden.

Nee, je verdient niet wat je door je inzet, je harde werken, hebt verworven? Met andere woorden, je hebt het niet van het universum kunnen afdwingen? Wat dan wel? Je verworvenheden zijn je toegevallen om je Zijn te realiseren. De vraag is: Doe je dat ook?

Hoewel velen beweren van wel, is dat vrijwel niet het geval. De reden is dat ook zij nog de gevangene is van het ego en er daardoor vanuit gaat dat het Zijn een manier van zijn en doen is en daardoor met (spirituele) middelen als dogma’s te realiseren is. De nieuwe spiritualiteit is echter wel op zoek naar het Zijn en creëert wel de opening om aan zijnsontwikkeling te doen. Om die reden kan het worden aangeduid als prézijnsontwikkeling.

Het hoofd van het ego wordt bepaald door het ego, dus door de gevoelens en de in gedachten gevatte wil ervan. Het hart van het ego eveneens. Velen veronderstellen dat dat laatste niet het geval is. Want, zeggen ze, het hart is liefde, God is liefde, het Zijn is één zijn met God en dus is het handelen vanuit het hart gelijk aan het handelen vanuit het Zijn. Het verschil is echter dat de liefde van het ego voorwaardelijke liefde is en dat van God c.q. het Zijn onvoorwaardelijke. Met die onvoorwaardelijke liefde wordt niet de liefde bedoeld waarin niets wordt terugverwacht. Er wordt de Liefde bedoeld die eigenlijk geen liefde, geen gevoel, is. Maar die de neutrale eenheid met alles, met de volledigheid, is. Of anders gezegd, die de nonintentionele acceptatie van de volledigheid is inclusief de Wil ervan (de nonintentionele acceptatie van die Wil is de overgave aan die Wil). Die volledigheid is de volheid die inherent is aan de leegheid en de leegheid die inherent is aan de volheid. Deze volledigheid wordt ervaren zodra men het Zijn heeft gerealiseerd en daardoor vrij/los is gekomen van alle gevoelens inclusief de liefde (van het hart) en van de wil, het handelen, daarvan. Hetgeen overigens niet betekent dat men geen gevoelens meer heeft.

Het Zijn is de staat van één zijn met het Geheel en in overgave aan de Wil ervan. Oprechtheid is derhalve dé eigenschap van het Zijn. Het kan dus niet onoprecht zijn. Het ego is de staat van gevangenschap van de materie en dus dualistisch. Het kan derhalve oprecht of onoprecht zijn. Maar vanwege de dualiteit van het ego is de oprechtheid ervan niet de oprechtheid van het Zijn oftewel geen echte oprechtheid. Het is iets waar het ego zich uit overlevingsdrang aan vast houdt, gehecht aan is, terwijl er geen vastigheid bestaat. Die hechting uit zich in de pijn/emotie/worsteling zodra de oprechtheid van het ego in twijfel wordt getrokken.

Het ego is de staat van gevangenschap van de materie, de dualiteit, en is kwa bewustzijn afgescheiden van het Geheel, de eenheid, het leven zelf. Het ego is derhalve de staat van onvolmaakt zijn die naar volmaakt zijn streeft. Het ego denkt dat dat te vinden is in erkenning door anderen zoals het geval is als je beroemd bent of een idool van anderen bent. Maar dat is een misvatting, want alleen het Zijn is volmaakt. Als dat gerwaliseerd is, heb je geen idool meer nodig en hoef je niet beroemd te worden. Wat natuurlijk niet betekent dat een persoon die het Zijn heeft gerealiseerd niet beroemd kan zijn.

Zodra je op aarde komt, ben je de gevangene van de materie, de dualiteit, het deel, de in gedachten gevatte wil van je gevoelens, oftewel je ego. Dat betekent dat je afgescheiden bent van de singulariteit, het geheel, het leven zelf, je Ware Zelf (de waarnemer van je gevoelens en gedachten). Het leven is op niets anders uit dan het opheffen van die afgescheidenheid, dus op je eenwording met het leven. Dat geschiedt door je te confronteren met je gevoelens en de in gedachten gevatte wil ervan (je kunt luisteren naar je angst omdat die een in gedachten gevatte wil heeft). Want op die manier kun je je bewust worden van je gevoelens en de wil ervan en er vrij/los van komen via zijnsontwikkeling. Die confrontatie kan geschieden door je een gedachte te geven die bijvoorbeeld angst oproept. Vervolgens bepaalt de in gedachten gevatte wil van die angst jouw handelen. Dus gedachten kunnen je gevoelens bepalen en gevoelens kunnen je gedachten bepalen. Beide worden je gegeven om het Zijn te realiseren. Als dat gerealiseerd is, ben je vrij/los van je angst of andere gevoelens en krijg je geen gedachten meer die je angst of andere gevoelens oproepen en bepaalt de in gedachten gevatte wil van je angst of andere gevoelens je handelen niet meer.